Przebudzenie Ludzi- I Era Słońca

Historia Ardy mówi, że, gdy po raz pierwszy Słońce oświetliło Ziemię, rozpoczęła się nowa miara Czasu, a wraz z nią przebudziła się druga rasa, którą stworzył sam Illuvatar. Tak jak elfy narodziły się wraz z Drugim Rozbłyśnięciem Gwiazd (II Erą Gwiazd), tak LUDZIE przybyli z Pierwszym Wschodem Słońca (I Erą Słońca).

Ludzka rasa po raz pierwszy ujrzała światło Słońca na wschodnich krańcach Śródziemia, którą elfy nazwały Hildorien, Kraj Następców. Jednak w przeciwieństwie do pierworodnych elfów, ludzie byli śmiertelni i krótkowieczni, nawet w porównaniu do krasnoludów. Byli słabi, łatwo ulegali zarazom i żywiołom. Bez trudu mogło ich złamać na ciele i duchu to wszystko, co elfom nie wyrządzało żadnej krzywdy. Dlatego też elfy przezwały ich Engwarami, Chorowitymi, a ponieważ Valarowie nie zapuszczali się na Wschód, dlatego elfy ciemne, żyjące we wschodnich lasach, nauczyły z litości do nich wszystkiego, co byli w stanie przyswoić. Ludzie byli wytrzymali i mnożyli się znacznie szybciej od innych ras Ardy (z wyjątkiem orków), pomimo że wielu z nich umierało lub ginęło. Po opanowaniu wszystkich wschodnich krain zyskali sobie miano Uzurpatorów.

Wiosna Ardy była czasem wielkiej radości, lecz w końcu posępny Władca Ciemności, Morgoth, dowiedział się o przebudzeniu na Wschodzie. Pojawił się więc nad ludzkimi ziemiami w postaci wielkiego cienia, przypominającego wielką rękę, a rozciągającego się nad rasą ludzi. Prędko zaczęto mówić, że są oni łatwi do nagięcia do jego mrocznej woli...

Najszlachetniejsi z ludzkiego rodu umknęli przed nadchodzącym złem. Rozpierzchli się na Zachodzie i Północy, szukając ziem wolnych od Ręki Morgotha. Zawędrowali do Beleriandu, gdzie żyły elfy z rodu Noldorów, Kalaquendi, które niedawno przybyły z Nieśmiertelnych Krain. Ludzie złożyli im hołd, zaofiarowali poddaństwo i służbę, albowiem pragnęli poznać Światło Zachodu oraz nauczyć się wszystkiego, co pomogło by przynieść kres Ciemnościom ze Wschodu. Noldorowie przyjęli hołd i rozpoczęli nauczanie ludzi. W swym języku zwali ich na początku Atani, Następcy, lecz później, wraz z przewagą języka sindarin, nazwano ich Edainami, Drugim Ludem. Byli to najszlachetniejsi ludzie ze wszystkich, którzy kiedykolwiek chodzili po Ziemi.

Zgodnie z „Quenta Silmarillion”, Edainowie podzielili się na trzy rody: Ród Beora, Ród Haladina i Ród Hadora. Czyny Trzech Rodów Przyjaciół Elfów stały się słynne podczas tzw. Wojny o Klejnoty, wytoczonej Morgothowi. Wielkie nieszczęścia spotykały Edainów, gdy walczyli ramię w ramię z elfami. Najdłuższą opowieścią ludzi z I Ery Słońca jest „Narn i Hin Hurin”- historia dzieci Hurina. Opowida ona o Turinie, który zabił ojca smoków, Glaurunga, o Berenie, który wyłuskał Silmaril z Żelaznej Korony Morgotha oraz o Earendilu Żeglarzu, który na pokładzie okrętu „Vingilot” pożeglował ku niebiosom, by zanieść tam Silmaril- Gwiazdę Zaranną.

W I Erze jeszcze więcej ludzi nadeszło ze Wschodu, lecz różnili się oni od Edainów, albowiem przez długi czas przebywali na ziemiach pogrążonych w Cieniu Morgotha. W wojnach okazywali się niewierni- udając przyjaciół elfów i zdradzając ich dla Nieprzyjaciela.

Wraz z końcem I Ery Słońca, Morgoth został ciśnięty w Otchłań, a ziemie Beleriandu pochłonęło Morze Zachodnie, zabierając ze sobą tak nieprzyjaciół, jak i elfów oraz wielu Edainów...