Niektórzy z Eldarów pozostali w Śródziemiu, bo nie dopełniły się ich losy. Jednym z nich był Gil-galad, ostatni z Najwyższych Królów Eldarów w Śródziemiu. Panował on przez całą II Erę Słońca, a jego królestwo w Lindonie przetrwało aż do IV Ery. Lata II Ery upływały w spokoju i ciszy; był to dla elfów okres kolejnego rozkwitu i wędrówki na Wschód. Niektórzy z władców Noldorów i Sindarów przyłączyli się do Elfów Leśnych, zakładając własne królestwa: Thranduil uczynił Wielki Zielony Las swoim Leśnym Królestwem; Keleborn i Galadriela władali Lothlorien, Złotym Lasem.

W tej erze największą kolonią Elfów był Eregion, zwany przez ludzi Hollinem, tam też skierowało się wielu Noldorów. Jako lud zwano ich Gwaith-i-Mirdain, a w późniejszym czasie elfami-kowalami. Do nich to przybył w przebraniu Majar Sauron, największy ze sług Morgotha. W Hollinie zamieszkiwał Kelebrimbor, najznakomitszy kowal w Śródziemiu, wnuk Feanora, twórcy Silmarillów. Z polecenia Kelebrimbora i przy wykorzystaniu jego umiejętności wykute zostały Pierścienie Władzy. Sauron zaś stworzył własny Pierścień, Pierścień Rządzący (Jedyny), który miał kontrolować pozostałe magiczne Pierścienie. Z tego właśnie powodu wywiązała się Wojna Saurona z Elfami.

W czasie Wojny zginął Kelebrimbor, a ziemię obrócono w ruinę. Gil-galad wysłał z Lindonu Elronda Półelfa z liczną grupą wojowników na pomoc Eregionowi. Te spośród elfów, które przeżyły zniszczenie Eregionu, skryły się w Imladris (zwanym z III Erze Rivendell) i obrały za swego pana Elronda. I choć Elfowie nie mieli potęgi, by złamać moc Czarnego Władcy, dopóki dzierżył on Pierścień Jedyny, na Zachodzie rośli w potęgę ich sprzymierzeńcy -Numenorejczycy. Choć śmiertelni, oni także posiedli boską moc. Przybyli na swych okrętach do Lindonu i wygnali Saurona z jego ziem na Zachodzie. W późniejszym czasie zjawili się ponownie i, ku zdumieniu wszystkich, pojmali samego Czarnego Władcę, spętali łańcuchami i zabrali do swego kraju!