Historia

W Erach Gwiazd trolle poruszały się swobodnie po Śródziemiu i wraz z orkami stanowiły ogromne zagrożenie dla podróżnych. Często wyruszały z nimi oraz z wilkami w bój, w imię niegodziwych celów Melkora. W I Erze Słońca stały się jednak mniej groźne, albowiem światło Słońca niosło im śmierć. Tylko pod osłoną nocy mogły toczyć słynne Wojny o Beleriand. „Quenta Silmarillion” opowiada, jak w Bitwie Nieprzeliczonych Łez zastępy trolli walczyły w roli straży przybocznej Gothmoga, władcy Balrogów. Choć walczyły bezładnie, to jednak zażarcie i bez lęku. 70 z nich poległo z ręki jednego tylko wojownika- słynnego ludzkiego wodza Hurina, uwięzionego później przez Morgotha.

Po Wojnie Gniewu wielu z nich zostało w głębokich jaskiniach Śródziemia. Jednak gdy pojawił się Majar Sauron, który jednoczył byłe sługi swego upadłego mistrza Melkora, trolle przyłączyły się do niego, a on obdarzył je sprytem zrodzonym z ich niegodziwości, czyniąc z nich tym samym przeciwników jeszcze bardziej niebezpiecznych. Mogły teraz swobodnie wędrować po najciemniejszych zakątkach ziemi...

W III Erze Słońca potęga Saurona odrodziła się w Mordorze, a Kraje Śmiertelne były dalej nękane przez trolle. Wiele historii z tamtego okresu mówi o ich niegodziwościach. Z ich ręki, na Wrzosowiskach Etten, na północ od Rivendell, poległ Wódz Dunedainów, Arador. Przez wiele stuleci trzy olbrzymie trolle (Bert, Tom, William) z lasu w Eriadorze pożerały tamtejszych wieśniaków. Jak na możliwości swojej rasy, tamtejsze trolle były wyjątkowo bystre- potrafiły posługiwać się językiem westron i opanowały pewne, co prawda niezbyt rozwinięte, umiejętności matematyczne. Jednak w końcu obrócili się w kamień, dzięki sprytowi Czarodzieja Gandalfa Szarego. W podziemnym królestwie krasnoludów, Morii, Balrogowie dowodzili drużynami ogromnych trolli jaskiniowych.