Do powstania ORKÓW, zwanych przez ludzi Goblinami, przyczynił się nie kto inny lecz sam mentor Saurona, Władca Ciemności, MELKOR, zwany Czarnym Nieprzyjacielem czyli Morgothem. Orkowie powstali w Pierwszej Erze Gwiazd, głęboko w lochach posępnej twierdzy ich stwórcy, zwanej Utumno. Morgoth porwał wiele spośród przebudzonych właśnie elfów i w swej twierdzy, za pomocą okrutnych, straszliwych tortur, przemienił je w ohydne potwory. Z nich wyhodował niewolnicze plemię goblinów, równie wstrętne jak piękne były elfy.

Byli to orkowie, rasa zeszpecona przez ból i nienawiść. Ich jedyną radością było zadawanie innym bólu i cierpienia, a w żyłach ich płynęła czarna, zimna krew. Z wyglądu byli krępi, przygrabieni, krzywonodzy, ramiona mieli wydłużone i silne jak małpy z Południa, skórę czarną jak zwęglone drewno. Twarze mieli płaskie, nozdrza także, a w szerokich ustach długie, ostre kły i czerwone języki. Oczy mieli czerwone niczym ogniki paleniska.

Orkowie byli zaciekłymi wojownikami. Trudno stwierdzić czy dlatego, że bali się swego pana bardziej niż jakiegokolwiek wroga, czy też, dlatego, że woleli śmierć od swego nędznego życia. Byli też kanibalami. Poczęci jako niewolnicy Władcy Ciemności, lękali się światła, które paliło ich skórę i osłabiało ich. Widzieli doskonale w nocy, a zamieszkiwali jaskinie i groty. Mnożyli się zarówno w Utumno, jak i w swych kryjówkach, choć sam Tolkien nigdy nie napisał, w jaki sposób.

Pod koniec Pierwszej Ery Gwiazd rozgorzała tzw. Wojna Potęg, w której pozostali Valarowie wdarli się do Utumno i zakuli Melkora w kajdany, a większość jego plugawych sług zniszczyli, w tym orków. Część z nich jednak przetrwała i błąkała się bezcelowo bez pana. Gdy w kolejnych Erach miały miejsce migracje elfów, orki siedziały w swych kryjówkach. Elfy nic o nich nie wspominają aż do Czwartej Ery Gwiazd, kiedy to ponownie zaczęli sprawiać kłopoty. Wylegli z Angbandu odziani w stalowe zbroje i kolczugi, w hełmy z żelaznych obręczy i czarnej skóry, o stalowych dziobach niczym sępy. Uzbroili się w charakterystyczne zakrzywione szable, miecze o szerokich głowniach, strzały i zatrute sztylety. Wspomagani przez wilki i wilkołaki, wkroczyli do Beleriandu, gdzie znajdowały się ziemie Meliany i Thingola. Na początku elfy szare niewiele wiedziały o ich pochodzeniu, ale pewne były, że są istotami przepojonymi złem. W owych czasach elfy nie używały jeszcze stalowej broni, którą zdobyły od krasnoludów i którą zmasakrowały przeciwników.