Gdy Melkor w ostatniej Erze Gwiazd powrócił do Beleriandu, orkowie ponownie wyszli z Angbandu i wzniecili jawną wojnę. Był to początek Wojen o Beleriand. Pierwszą bitwę stoczono w dolinie rzeki Gelion, gdzie orkowie zmierzyli się z oddziałami Elfów Szarych pod dowództwem Thingola oraz Elfów Zielonych pod wodzą Denethora. Orków zdziesiątkowano i odparto. W panicznej ucieczce udało im się dotrzeć aż do Gór Błękitnych, gdzie z kolei wleźli wprost pod topory krasnoludów. Nie ocalał żaden ork. Żaden ork z tej armii. Melkor miał ich trzy...

Druga z nich uderzyła na wschód Beleriandu i obległa Falas. Nie zdobyto jednak miasta Falathrimów. Druga armia połączyła się, więc z trzecią i ruszyła na północ, do Mithrimu. Orkowie zamierzali pochwycić w pułapkę i wybić nowoprzybyłe posiłki Noldorów, ale ostatecznie przegrali z siłami elfów pod wodzą Feanora. Sam wzrok elfów kaleczył ich ciała, blask ich mieczy napełniał bólem i przerażeniem. Tak właśnie rozegrała się Bitwa Pod Gwiazdami, Dagor- nuin- Giliath. Feanor poległ, lecz obie armie orków zostały rozbite.

Kiedy druga armia Noldorów, pod wodzą Fingolfina, ruszyła na Zachód, potężny blask Słońca rozświetlił niebo i niczym okrzyk poraził strachem sługusów Melkora. Tak rozpoczęła się Pierwsza Era Słońca. Na jakiś czas światło słoneczne powstrzymało orków, jednakże niedługo potem, pod osłoną ciemności, nadciągnęli z nową armią, większą i lepiej uzbrojoną od wszystkich poprzednich. Orkowie mieli ponownie zamiar zaskoczenia Noldorów, ale znów poniosły klęskę w Bitwie Chwalebnej. Zaraz po niej rozpoczęto oblężenie Angbandu i, choć orkowie silili się od czasu do czasu na wypady, większość z nich stacjonowała w twierdzy. Pomimo początkowych niepowodzeń, moc Morgotha rosła- przez czary pomnażał orków, wyhodował smoki, towarzyszyli mu Balrogowie, trolle, wilkołaki oraz inne potężne potwory. Gdy Melkor poczuł się gotowy do walki, zaatakował elfy w Bitwie Nagłego Płomienia, kończąc oblężenie, zadając im klęskę i rozpoczynając okres panowania terroru, wspominany przez orków jako Wielkie Lata.

Padła twierdza Tol Sirion, spustoszono ziemie Hithlumu, Mithrimu, Dor-lominu i Dorthonionu. Na równinie Anfauglith stoczono Bitwę Nieprzeliczonych Łez- piątą w Wojnach o Beleriand- w której elfy i Edainowie ponieśli druzgocącą klęskę. Legiony orków ruszyły w głąb Beleriandu- upadł Falas, miasta Brithombar i Eglarest. Po bitwie w dolinie Tumhaladu splądrowano Nargothrond, po czym wykorzystując spór elfów i krasnoludów najechano na Menegroth i spustoszono ziemie Elfów Szarych. Na koniec upadło słynne, piękne, Ukryte Królestwo Gondolinu.

Zwycięstwo Melkora wydawało się pewne- orkowie swobodnie poruszali się po Beleriandzie. Wszystkie ziemie elfów zniszczono, nie zachowało się żadne z większych miast, poległa większość ludzi i elfów, a także ich wodzów. Historia tamtych dni przez długo jeszcze budziła radość w czarnych sercach orków.

Ale wreszcie groza dobiegła końca. Valarowie, Majarowie i Noldorowie z Tirionu wyruszyli z Nieśmiertelnych Krain i złączyli swe siły w Wielkiej Bitwie, w której zniszczono twierdzę Angband, zawaliły się Góry Północy, morze pochłonęło Beleriand wraz z Angbandem, a Melkor przepadł na zawsze w Otchłani, jego sługi zaś wybito doszczętnie.