Istari w Śródziemiu

ISTARI, pojawili się w Śródziemiu wraz z upływem tysiąca lat Trzeciej Ery Słońca. Wtedy to ku Szarej Przystani pożeglował, wypłynąwszy z Wielkiego Morza Zachodu, okręt elfów. Niósł na swoim pokładzie pięciu sędziwych ludzi, z długimi brodami, w obszernych płaszczach, każdy w innym kolorze, ze spiczastymi kapeluszami, w wysokich czarnych butach i z laską w ręku. Należeli oni do Bractwa, stanowili braterską wspólnotę i posłani zostali do Śródziemia z Nieśmiertelnych Krain, z których Potęgi Ardy, Valarowie, dostrzegli rodzące się w Śmiertelnych Krajach wielkie Zło... Valarowie zgromadzili się, by wybrać swych wysłanników. Kurumo (Saruman) wybrany został przez Aulego, Olorin (Gandalf) przez Manwego i Vardę, Aiwendil (Radagast) przez Yavannę, a Alatar i Pallando (dwaj pozostali) przez Mandosa i Niennę.

Istari, choć nędznie przyodziani i niepozorni z wyglądu, należeli do grupy potężnych duchów- Majarów, sił starszych niż sam Świat; wywodzili się z owej pierwszej rasy zrodzonej z myśli Illuvatara w Pozaczasowych Przestrzeniach. W Śródziemiu, w Trzeciej Erze Słońca, zabroniono im jednak używać mocy Majarów- toteż przybyli w ludzkiej postaci, niosącej dla nich wielkie ograniczenia i stawiającej ich w mocy śmiertelnego Świata.

Przybyło ich pięciu, jednakże tylko trzech znamy z imienia. Dwaj pozostali, zwani „Ithryn Luin” („Błękitni Czarodzieje”), gdyż ubrani byli w błękit, udali się na Wschód, by nigdy już nie powrócić i nie odcisnąć swego piętna na losach krain Zachodu...