ENTOWIE, zwani też Cieniami Lasu, Pasterzami Drzew, Onodrimami lub Enydami; byli jednymi z najstarszych, najbardziej tajemniczych i specyficznych stworzeń żyjących na Ardzie. Przebudzili się w tym samym czasie co Pierworodni (elfy), razem z Drugim Rozbłyśnięciem Gwiazd Vardy- wraz z początkiem II Ery Gwiazd. Zrodzili się oni z myśli Valiery Yavanny, Królowej Ziemi, i zostali jej Pasterzami Drzew. Ich celem było strzeżenie olwarów (z języka quenya- „rzeczy rosnące z korzeniami w ziemi”) do czasu panowania ludzi. Po swym przebudzeniu entowie byli niemi, jednak elfy nauczyły ich sztuki mówienia, w której bardzo się rozmiłowali. Znajdowali upodobanie w przyswajaniu wielu języków, nawet zwięzłej, szczebiotliwej mowy ludzi. Najbardziej jednak ukochali swój własny, wymyślony w całości przez siebie język, którego nikt poza nimi nie zgłębił- język Entyjski. Był on powolny, subtelny, pełen zlepków słów i powtórzeń. Nie przypominał żadnego z do tej pory używanych języków. Nikt poza nimi nie potrafił się nim posługiwać, ani nie próbował się go uczyć. Dobrym jego przykładem może być chociażby „a-lalla-lalla-rumba-kamanda-linda-or-burume”- co znaczy ni mniej ni więcej tylko „wzgórze”. Głos mieli głęboki, przyjemny i przywodzący na myśl zmieniające się pory roku.

Z wyglądu przypominali krzyżówkę drzewa i człowieka.

„Spoglądali teraz w twarz zupełnie niezwykłą; należała do wielkiej postaci, podobnej do człowieka, a może jeszcze bardziej do trolla: wysokiej na czternaście stóp, rosłej, z wielką głową i prawie zupełnie bez szyi. Nie sposób było rozstrzygnąć, czy to, co wydawało się zielonoszarą korą, stanowiło odzież, czy też warstwę ciała dziwnej istoty, z całą jednak pewnością ramiona już niedaleko od tułowia wolne od chropowatości pokryte były gładką korą. Ogromne stopy miały siedem palców...”

Powyższy opis można by było przyporządkować do większości Entów, biorąc tylko poprawki na rodzaj drzewa. Miały na ogół do 14 stóp wzrostu, a najstarsi z nich zamieszkiwali Śródziemia przez 9 Er, albowiem, tak jak elfy, nie umierali śmiercią naturalną. Ponieważ skórę miały niezmiernie grubą, śmierć niósł im dopiero ogień. Mogły także z powodu znużenia „zdrzewieć”, czyli zamienić się w zwykłe drzewa, przestać poruszać się i mówić. Sztukę ruchu wykonywały w dziwny sposób. Prawie w ogóle nie uginały kolan, przemieszczały się bardzo szybko i stawiały długie kroki. Nim cała stopa dotknęła ziemi wpijały w nią swoje krzaczaste palce. Mimo iż zazwyczaj działały i myślały dość wolno, potrafiły w razie potrzeby reagować szybko i z wielką mocą. Świetnym przykładem może być atak na Isengard. Dopiero mury samej wieży stawiły im opór nie do pokonania.

Choć Entowie odbywali czasem wielkie zebrania, zwane Entowymi Naradami, byli plemieniem samotników, na ogół żyjących z dala od siebie, w oddzielnych entowych domach w wielkich lasach. Siedzibami ich były często obfitujące w źródlaną wodę i otoczone pięknymi drzewami górskie jaskinie. Tam spożywali posiłki, które tworzył przejrzysty płyn, przechowywany w ogromnych kamiennych naczyniach, o złotozielonym blasku. Był to napój magiczny, wywierający różny wpływ w zależności od tego, kto go wypił. Hobbitom- Merry’emu i Pippinowi, członkom Drużyny Pierścienia, dodał wzrostu ponad hobbicką miarę. W swoich domach entowie odpoczywali, a nabierali sił stojąc całą noc pod kryształowym chłodem wodospadu.

Ich charakter i naturę dość ciężko opisać. Wiązały się one ściśle z rodzajem drzewa i zamieszkującym je duchem. Za wspólną cechą można uznać powolne działanie i myślenie.

„... Entowie są trochę podobni do elfów: mniej na sobie skupieni niż ludzie, a także lepiej od nich i głębiej potrafiący wejrzeć w inne istoty. Z drugiej strony, entowie są trochę podobni do ludzi: bardziej zmienni niż elfowie i szybciej niż oni poddający się zewnętrznym wpływom, że tak powiem. A zarazem są pod pewnym względnym lepsi i od jednych, i od drugich, dłużej bowiem i bardziej usilnie namyślają się nad wszystkim...”