III Era Słońca- Wojna o Pierścień

Nowa Era początkowo była wypełniona szczęściem. Miała się jednak zakończyć kolejną wielką wojną. Isildur zabrał Sauronowi Pierścień Rządzący, jednak wbrew wielu radom nie zniszczył go i tym samym sprowadził do Śródziemia kolejne nieszczęście. Syn Elendila nie spodziewał się, że Sauron dysponował siłami poza Mordorem. Gdy powracał na północ wraz ze swą strażą, został zaskoczony przez orki, które wydały im wielką, krwawą bitwę, znaną pod nazwą Klęski na Polach Gladden, z której żywych wyszło zaledwie trzech żołnierzy... Orki zabiły swymi strzałami króla w rzece Anduinie, która uniosła w swym nurcie Zgubę Isildura. Pierścień przez wiele wieków pozostawał w ukryciu, jakim była potężna rzeka…

Ocaleli synowie Isildura, którzy władali Północnym Królestwem Arnoru, oraz synowie Anariona, królujący w Południowym Królestwie Gondoru. W owych czasach na wschodzie i na południu żyło wiele innych ras ludzkich, które po części wystąpiły przeciw Dunedainom. Ze wschodu Balkowie zaatakowali Gondor wraz z Woźnikami i Easterlingami z Rhun. Z południa wsparli ich Czarni Nuemnorejczycy, Haradrimowie i Variagowie. Jednak Gondor wykazał wielkie męstwo oraz siłę i odparł nieprzyjaciół.

Na północy w siłę umacniało się Królestwo Angmaru, rządzone przez Króla-Czarnoksiężnika, znanego także jako Wódz Nazgûli, który zgromadził armię orków i innych niegodziwych stworzeń, a także górali z Wrzosowisk Etten i Easterlingów. Czarnoksiężnik wypowiedział wojnę Północnemu Królestwu Arnoru i spustoszył doszczętnie jego ziemie. I choć Dunedainowie z Gondoru zniszczyli ostatecznie złe Królestwo Angmaru, Arnor przestał istnieć, a niedobitki jego ludu wędrowały po opustoszałych ziemiach. Zwano ich Strażnikami Północy.

Z południa i wschodu stale napływali nowi barbarzyńcy, gotowi na posługi Saurona. Nadciągnęli sprawdzeni w boju Dunlandczycy, ponownie Easterlingowie i Haradrimowie. Z Mordoru wyszły także Nazgûle, najgorsze sługusy Saurona, które zdobyły w 2002 roku piękną gondorską twierdzę Minas Ithil, którą zwano odtąd Minas Morgul, Wieżą Złych Czarów. Od tego wydarzenia Król Nazgûli zwany był także Księciem Morgulu i wdział na głowę stalową koronę, po której m.in. można go było odróżnić od reszty posępnych towarzyszy.

W tym czasie Gondor zyskał nowych sprzymierzeńców- przybyli im na pomoc jeźdźcy zwani Rohirrimami. Byli to Nortowie z Rhovanionu, którzy, tak jak Beorningowie z Mrocznej Puszczy czy Leśni Ludzie, Bardanie z Dali czy Ludzie z Jeziora, walczyli ze złem Saurona. Zbliżało się zjednoczenie Dunedainów z rozproszonych królestw Śródziemia. I, jak powiada „Czerwona Księga Marchii Zachodniej”, choć Arnor został na zawsze zniszczony, przetrwał prawy następca tronu, podczas gdy nietkniętym królestwem Gondoru nie władał już król, tylko namiestnicy. Pod koniec Ery doszło do Wyprawy z Pierścieniem Jedynym, który odnalazł się w rękach hobbita Froda Bagginsa, dzięki spostrzegawczości Czarodzieja Gandalfa Szarego. Rozpętała się Wojna o Pierścień. Powrócił prawowity król Dunedainów- Aragorn, syn Arathorna, zwany królem Elessarem, Kamieniem Elfów, będący spadkobiercą Isildura. W czasach tych po raz ostatni złączyła się krew elfów z krwią królewskiego rodu- Aragorn pojął za żonę Arwenę Undomiel, córkę półelfa Elronda.

Pierścien Jedyny został zniszczony, a wraz z nim przepadło całe zło z Mordoru, Sauron i jego sługi- tak zaczęła się Czwarta Era Słońca, Era Panowania Ludzi. Elessar wstąpił na tron Gondoru, był silnym i mądrym władcą. Zawarł pokój z Easterlingami i Haradrimami. W Zachodnich Krajach wreszcie przywrócono spokój, który trwał wiele, wiele lat dzięki Aragornowi i jego synom, albowiem byli to Dunedainowie pochodzący w prostej linii od Atanari, Ojców Ludzi, którzy pierwsi nawiedzili królestwa elfów, skąd przywieźli swym braciom wszystko to, co do dziś uważa się za szlachetne i wielkie...