Podczas Wojny o Pierścień, ostatniej wojny Trzeciej Ery Słońca, „Czerwona Księga Marchii Zachodniej „powiadamia, że zastępy orków były wszędzie. Z cienia Mrocznej Puszczy, a także z Gór Mglistych, pod czarnymi i czerwonymi sztandarami, ciągnęły na wojnę. Z Isengardu wylegli Uruk-Hai z godłem Białej Ręki. Orkowie z Morgulu szli pod znakiem Białego Księżyca, podobnego do trupiej czaszki, na sztandarze zastępów Saurona z Mordoru widniało Czerwone Oko. Nadchodziła wojna...

Walczono w przeróżnych pomniejszych potyczkach i zasadzkach, w bitwach u brodów na Isenie, o Rogaty Gród, na Polach Pelennoru, pod Drzewami, w Mrocznej Puszczy i w Dali. W potyczkach po obu stronach ginęły tysiące, jednak Sauron zawsze pozostawiał przy sobie ogromną siłę w Mordorze. Wszystko rozstrzygnęło się w ostatniej Bitwie pod Morannonem, Czarną Bramą Mordoru, gdzie zebrały się wszystkie siły Mordoru i na rozkaz swego pana ruszyły na armię Zachodu. Jednak w tej chwili przepadł Pierścień Jedyny, wrzucony do Góry Ognia, a wraz z nim zniknął Sauron, unicestwiły się Nazgûle, runęła Czarna Wieża i Czarna Brama. Najpotężniejsze sługi Saurona pochłonął ogień, orkowie sczezli w płomieniach. Część z nich ponownie przetrwała, ale nigdy już nie zdołała odzyskać dawnej potęgi, przemieniając się w skarlałą rasę goblinów, obdarzoną zaledwie cieniem mocy, którą niegdyś posiadali..